نقد و بررسی بازی A Plague Tale: Requiem

نقد و بررسی بازی داستان طاعون: مرثیه، دنباله A Plague Tale: Innocence در سال 2019، خواهر و برادرهای De Rune، آمیشیا و هوگو، و همچنین شخصیت‌های آشنا از بازی قبلی را بازگرداند. به طور طبیعی، شما یک بار دیگر باید از انبوه موش های درنده، راهزنان شرور، و سربازان زره پوش سنگین جان سالم به در ببرید.

باید اعتراف کنم که رکوئیم، بسیار شبیه به معصومیت، مرا به خاطر مضامین و مفاهیمش جذب کرد. به همین ترتیب، جلوه‌های بصری با حالت عکس فوق‌العاده که برای بازیکن بسیار لذت بخش است، نفس گیر هستند. متأسفانه، چند نقص وجود دارد که با گذشت زمان آشکار می شود.

داستان بازی A Plague Tale: Requiem

در پایان فیلم A Plague Tale: Innocence، آمیشیا، هوگو و شخصیت های فرعی که به آنها نزدیک هستند، به دنبال یافتن خانه جدیدی بودند. تصور می شد که ماکولا، بیماری هوگو که به او اجازه می دهد موش ها را کنترل کند، کاهش یافته است. ناگهان نفرین بار دیگر آشکار می شود و گروه تصمیم می گیرند راهی برای کمک به او بیابند. البته، همه چیز همیشه طبق برنامه پیش نمی رود و باعث می شود که خواهر و برادر در سفر پیش بروند.

این اصل داستان است. هنوز هم در دهه 1300 در فرانسه می گذرد و حتی برخی از نقاط داستان دوباره بازسازی شده اند. با این حال، بزرگترین نقطه قوت Requiem ناشی از مضامین زیربنایی آن است. پیوند بین خواهر و برادر/اعضای خانواده، درماندگی در دنیای بی‌رحمانه، و مبارزه برای رویارویی با اعمال شخصی، اینها با پیشرفت بیشتر در کمپین، با شخصیت‌های اصلی دوست‌داشتنی در هم تنیده می‌شوند.

یکی دیگر از عواملی که من را درگیر خود کرد، جلوه های بصری فوق العاده بازی بود. از مزارع سرسبز در حومه شهر و نبردهای جنگ زده گرفته تا فاضلاب‌های پراکنده از اجساد و اتاق‌های تاریک، گرافیک و طراحی A Plague Tale: Requiem شگفت‌انگیز است.

با Nvidia RTX 3080 و Intel i9-10900K، من توانستم بازی را با تنظیمات بالا و نرخ فریم مناسب اجرا کنم. برای روشن بودن، ردیابی پرتو، تا زمان این بررسی، در دسترس نبود. با این حال، جو در درجه اول باقی ماند.

گیم پلی بازی A Plague Tale: Requiem

بی شک اصلی ترین دلیل برای تجربه یک بازی بخش گیم پلی است.با این حال گاهی گیم پلی فقط ابزاری می‌شود تا داستان روایت جذاب تری پیدا کند.

گیم پلی در داستان طاعون: مرثیه قوی ترین قسمت این بازی نیست و در بین بخش های مختلف بازی معمولی ترین عملکرد را دارد .با اینکه Asobo تلاش کرده با تغیراتی این بخش را قوی تر از نسخه قبل کند و عمق بیشتری به این بخش از بازی بدهد اما احساس من این است که خیلی در این عمر موفق ظاهر نشده.

بازی با اینکه سعی دارد تفاوت هایی را ایجاد کند و به نوعی به اکشن تر شدن بازی کمک کند اما نهایتا جایی بین ماهیت اصلی خودش و اکشن شدن گیر میکند و یک سردرگمی را برای بازیکن بوجود می‌آورد.مخفی کاری در بازی همچنان نقش اصلی را دارد و اکثریت بازی را شکل می‌دهد.به حدی که در طول تجربه بازی بارها از خودتان می‌پرسید اصلا چرا باید آیتم هایی مثل تیر کمان و چاقو به این بازی اضافه شود وقتی در عمل استفاده آنچنانی ندارد؟

شاید بشود این موضوع را با تغیرات شخصیتی آمیسیا و بالا رفتن سطح خشونتش در طول اتفاقات قسمت اول توجیه کرد اما با این حال تصور میکنم تیم سازنده بیشتر برای اینکه کم عمق بودن گیم پلی و نقد هایی که به تکراری شدن بازی وارد میشد را کمتر کنند دست به این تغییرات زدند.

البته نارضایتی من از این بخش کمی هم بخاطر تیم تبلیغات بازی و تمرکز بیش از حد روی نمایش بخش اکشن بازی و مهم جلوه دادنش بوده است، که حالا به نوعی سرخوردگی برای من تبدیل شده.

گرافیک بازی داستان طاعون: مرثیه

گرافیک بازی را در دو بخش هنری و فنی بررسی میکنم.

در بخش هنری بازی سعی دارد از اون فضای دهشتناک بازی اول جدا شود و محیط های بزرگ تر و البته پر جزئیات و خوش رنگ و لعابی را ایجاد کند.

بازی داستان طاعون: مرثیه در فضاسازی خوب عمل میکند و بخش های جذابی مثل بازار، فستیوال، ساحل، دریا و شهر های بزرگ را به نمایش می‌گذارد از فضای مرده Innocence فاصله میگیرد.البته که این تغیرات شاید برای عده ای خوشایند باشد اما برای من فضای تاریک نسخه قبلی جذابیت بیشتری داشت.

با این وجود بازی از صحنه های تاریک تهی نیست.کلونی موش ها، شهر های طاعون زده، جنازه های تلمبار شده هنوز هم در بازی وجود دارد اما با نسخه قبلی قابل قیاس نیست.

در کنار طراحی محیطی، طراحی شخصیت ها و جزئیات کار شده هم قابل قبول است.انیمیشن های صورت، حداقل در کات سین ها بخوبی پیاده سازی شده.گرچه در بخش گیم پلی شخصیت ها، موقع صحبت کردن پوکرفیس هستند و شکلی کاملا مصنوعی دارند که توی ذوق میزند.

در بعد فنی اما A Plague Tale Requiem دلسرد کننده ظاهر می‌شود.

نسخه کنسولی بازی فقط با نرخ 30 فریم قابل اجراست.آن هم برای بازی که گیم پلی طولانی یا گرافیک بصری خارق العاده ای هم ندارد تا توجیه کننده این اتفاق باشد.

توقع بود که بازی حداقل با نرخ 60 فریم اجرا بشود یا از گزینه های گرافیکی بهره ببرد و انتخاب را به بازیکن بدهد اما متاسفانه بازی فاقد تنظیمات گرافیکی است و 30 فریم تنها گزینه پیش روی کاربران کنسول های نسل نهم است!

با این وجود بازی در اجرا مشکلی ایجاد نمی‌کند، بافت ها بخوبی لود می‌شود و افت فریم یا لگ هم وجود ندارد با این حال بعضی باگ ها در مقابله با موش ها وجود دارد که کمی آزار دهنده است.

عملکرد کلی بازی

تنها نقطه ضعف او این است که پازل ها و دنباله های تعقیب و گریز خیلی سخت نیستند. در برخی موارد، مناطق کاملاً خطی هستند یا NPCها از قبل نکات و راه حل هایی ارائه می دهند. من بازی های فکری را به جای دست نگه داشتن معمولی ترجیح می دهم.

با اتمام نقد و بررسی بازی داستان طاعون به همین ترتیب، عوامل خاصی مستلزم تعلیق محض کفر هستند. بار دیگر، آمیسیا نمی‌تواند بیش از یک چوب چوبی را به نور حمل کند، بنابراین اگر بسوزد و چیزی در نزدیکی آن نباشد، باید به فکر راه دیگری برای عبور از انبوه حیوانات موذی باشید. به همین ترتیب، او نمی‌تواند بیش از یک چاقو بیاورد، مگر اینکه ارتقاء میز کار را به دست آورید. در نهایت، استفاده از کمان پولادی می‌تواند کمی دردسرساز باشد، اما اغلب قتل را تضمین می‌کند.

به طور کلی، A Plague Tale: Requiem از برخی جهات نسبت به نسخه قبلی خود بهبود یافته است. جزئیات و طراحی واضح تر، کاراکترهای خوش خط، و حالت عکس درخشان، تجربه فراموش نشدنی دیگری را ایجاد می کنند. به دلیل یک کمپین طولانی‌تر، احتمالاً ساعات بیشتری را وقت خواهید گذاشت، اما گیم‌پلی بدون چالش می‌تواند تکراری شود.

سخن پایانی

در اینجا همراه بودیم با نقد و بررسی بازی داستان طاعون درسایت بازیفا اگرچه از نظر داستانی انچنان تغییری در روند دنباله بازی انجام نشده اما این بازی میتواند تجربه عالی برای شما باشد.-